Zit Er Genoeg Final Fantasy In Final Fantasy XVI?

Een artikel van BloodyGoodReviews

Met de release van elke nieuwe Final Fantasy evolueert de serie net een beetje meer naar een actie titel en dreigt het volgens fans het DNA te verliezen die eigen is aan een Final Fantasy game. Maar hoeveel waarheid zit hierin? Bij Final Fantasy XVI werd er op voorhand nogal kort door de bocht verkondigd dat het Game of Thrones + Devil May Cry is met maar een minimale saus aan wat de fans essentieel vinden. Nu de game even uit is kijken we of het uiteindelijke recept toch nog smaakt!

Voor wie dit liever in discussie vorm hoort, we hebben onszelf ook dezelfde vraag gesteld in onze Final Fantasy XVI Special Podcast.

Moogles, Cactuars & Chocobos - oh my!

Als je aan Final Fantasy denkt, dan komen de iconische creaturen en vijanden die in bijna elke release zitten natuurlijk aan bod. In Final Fantasy XVI werd er voldoende aandacht geschonken om deze genoeg screentime te geven, maar sommige beestjes konden toch niet aan de knipschaar ontsnappen. 

Chocobo’s zie je genoeg in FFXVI, iedereen gebruikt ze als rijdier en je krijgt al vrij snel in de game toegang tot je eigen albino versie die Ambrosia heet. Jammer genoeg zit de klassieke chocobo tune niet in de game, op enkel noten na als je jouw overgroeide kip bestijgt, maar doordat ze zelf als vijand rondlopen in de wereld en in verschillende sidequests aan bod komen zijn ze wel voldoende vertegenwoordigd.

Moogles gaat het iets minder goed af. Je krijgt er maar eentje te zien in de hele game, Nektar, maar hij krijgt wel de belangrijke rol om je te informeren over nieuwe hunts. Het arme ding kan zich niet verstaanbaar maken aan andere mensen, dus hij is wel steeds blij om even met jou te kunnen praten. Kupo!

Aside: Yep, Nektar & Ambrozijn, leuke touch!

Prikkelbare fans hebben wel opgemerkt dat er geen Cactuars in de game zitten en hetzelfde geldt voor Tonberry die ook niet aan het hakmes kon ontsnappen. Maar bij die twee stopt het wel. Iron Giant, Morbol (Malboro), Ahriman, Coerls en andere vaste pijlers zijn wel allen aanwezig om cinematisch in stukjes te hakken.

Kunst & muziek

De titel art van FFXVI werd ontwerpen door de legendarische Yoshitaka Amano, de personages door Kazuya Takahashi die al sinds FFIX meedraait en de muziek door Masayoshi Soken (FFXIV) maar fans herkennen vast ontelbaar veel invloeden en legendarische deuntjes van Nobuo Uematsu. (Ja, ik moest al die namen hun schrijfwijze toch een dubbelchecken op Google). 

Qua streling van het oog en het oor kom je als Final Fantasy fan zeker aan je trekken, als is de muziek iets minder memorabel: Zeker passend voor de scènes waarin het voorkomt, maar je gaat de melodie waarschijnlijk niet zitten fluiten achter het stuur van je wagen.

Summons zijn best Eikonisch!

Magie en summons zijn ook onmisbaar geworden voor de serie. De magische spreuken waarvan je hun kracht makkelijk kan afleiden uit hun naam zaten er al sinds het eerste deel in (Fire, Fira, Firaga) en sinds het derde deel zijn ook de wereldvernietigende summons paradepaardjes die we niet meer kunnen missen. 

Beide zitten in FFXVI en ook al heten die laatste nu Eikons (we hebben ze ook al Espers of Guardian Forces genoemd, what’s in a name?) stelen ze nu echt wel de show. 

Shiva, Bahamut, Titan, Odin en co worden hier ingezet door de wereldmachten als hun equivalent van een nucleaire bom, met bijna evenveel verwoesting in hun naspoor als ze het slagveld betreden. De gevechten zijn stuk voor stuk prachtig en ik had meermaals een krik nodig om mijn kaak weer van de grond op te tillen.

Genoeg (J)RPG elementen?

Ook typisch aan de games is dat je personage levelt, nieuwe equipment kan kopen en toffe vaardigheden kan aanleren. Hier stelt FFXVI wel een beetje teleur want ook al zijn al die dingen aanwezig, ze hebben een minimale impact op de gameplay. Wanneer je level up gaat, zie je je ATK of HP maar een klein beetje toenemen en het equippen van een nieuw zwaard of accessoires heeft een soortgelijk effect. Je moet soms verschillende sidequests doen om de nodige componenten te verzamelen, om dan pas op te merken dat je dit allemaal deed voor +5 aanvalskracht.

Het lijkt alsof de ontwikkelaars deze elementen als een verplichting aanvoelden en stiekem voor een full-blown actietitel wouden gaan waar enkel je vaardigheden tellen en niet je geduld om even wat levels te grinden. Zo zie je ook vaak iets blinken in de overwereld en blijk je die extra afstand enkel afgelegd te hebben voor 5 gil. Niet dat er veel is om voor te sparen want de winkels bieden zelden leuke nieuwe dingen aan.

Grensverleggend spektakel

Een nieuwe Final Fantasy die uitkomt was vaak de nieuwe grafische standaard voor games van die console generatie. Vooral sinds FFVII leek het wel alsof iedere release steeds weer een sprong maakte in FMV’s en in-game kwaliteit.

Final Fantasy XVI stelt op dat vlak ook zeker niet teleur, de pracht en praal spat van het scherm, met zelfs doorsnee gevechten die zoveel particle effects van het scherm doen spatten dat je niet goed weet waar kijken. En tijdens de Eikon versus Eikon battles kan je maar beter oogdruppels voorzien, want je gaat geen seconden willen missen van al dat spektakel.

Er zijn nog wat dingen aan op te merken, zoals het feit dat alle NPCs erg op elkaar lijken en effecten zoals reflecties op water kunnen er in de verte nogal raar uitzien. Ook is er hier de recente trend (Kirby, Pokémon) van vijanden hun animaties die er als slow-motion GIFs uitzien aan de horizon.

Teveel actie?

Als je het mij vraagt niet, maar de evolutie naar een actiespel waar je slechts één personage

bestuurt, is wel iets dat veel fans beklagen. Deze trend werd al door FFXIII in gang gezet, waar Lightning haar dood in een battle Game Over betekende en dat je niet meer gewoon turn-based je acties kon kiezen. Met Lightning Returns (FFXIII-3) was de “single main character” transformatie compleet en ook FFXV startte met enkel Noctis als personage dat je zelf kon besturen (ook al werd dit in een latere update en de Royal Edition aangepast).

 

Bloody Good
Reviews

Final Fantasy 7 Remake gaf je zelf de keuze in welke mate je de actie wou ervaren en voelde daardoor nog net iets meer “JRPG”-achtig aan, want voor veel mensen is turn-based keuzes maken synoniem aan het genre, maar in deeltje 16 is daar niets meer van in huis, op het herladen van je special Eikon abilities na.

Maar de evolutie van de gameplay op zich kan je ook als een pijler van Final Fantasy aanzien want elke titel heeft wel een vers element geintroduceerd waardoor de serie telkens vernieuwend aanvoelt. En op dat vlak slaat Final Fantasy XVI de bal zeker niet mis!